Co warto wiedzieć o partykułach?

Partykuła to niesamodzielna i nieodmienna część mowy. Sama nie pełni żadnej funkcji w zdaniu. Wyróżniamy partykuły wzmacniające i modyfikujące. Partykuła wzmacniająca np.: „no’, „-że”, „-ż”. Wzmacnia wypowiedź. Przykłady : Chodź no tu! Chodźże tu! Chodźżeż tu! Prośba lub rozkaz brzmią mocniej, bardziej stanowczo niż w treści bez partykuły np.: Chodź tu!

Inny rodzaj, to partykuła modyfikująca, czyli taka część mowy, która zmienia (modyfikuje) sens znaczenia cząstki zdania. Będą to wyrazy np.: „nie”, „chyba”, „może”, „na pewno”, „zapewne”, „niech”, „czy”, „tak” a także, pisana łącznie z osobową formą czasownika, partykuła przypuszczająca „-by”. Z nieosobową formą czasownika partykułę tę piszemy oddzielnie: można by, trzeba by.

Pisownia partykuły

Przykład używania partykuły: Jedziemy na wycieczkę. Za pomocą partykuł modyfikujących możemy zmienić sens tego wyrażenia: Nie jedziemy na wycieczkę (np. z użyciem wyrazu partykuły przeczącej „nie”); Może pojedziemy na wycieczkę; Na pewno jedziemy na wycieczkę; Czy jedziemy na wycieczkę? (partykuła pytająca „czy”); Pojechalibyśmy na wycieczkę; Tak, jedziemy na wycieczkę (partykuła twierdząca „tak”) itd.

Istnieje w języku polskim partykuła „-li”. Fakt: Znasz-li ten kraj? Owo „-li” jest już dziś archaizmem, we współczesnej odmianie języka partykuła ta nie występuje. Nie jest to przypadek więc lepiej jej nie używać. Zalecam stosowanie się do tego co przekazuje nam słownik.