Prawidłową formą słowa dysydent jest zapis z użyciem y, który pochodzi z etymologii słowa wywodzącej się zarówno z francuskich, jak i niemieckich korzeni o podobnym znaczeniu. Język polski przybrał jednak formę fonetyczną dysydenta, eliminując „i” z pierwotnej pisowni. Analogia do polskiego słowa „decydent” może wynikać z błędnej analizy tego słowa.
Przykłady poprawnej pisowni
Dysydent jednej z partii politycznych musiał wydać publiczne oświadczenie, w którym przeprosił za swoje wystąpienie po tym, jak powiedział kilka rzeczy o postaci politycznej.
Azyl polityczny otrzymał dysydent z sąsiedniego kraju, który szukał schronienia przed rządem swojego kraju.